Şu ana kadar, bu hayatta birçok şey kazanmış olabilirsiniz. Para, kariyer, saygınlık, belki de şöhret… Kazandıklarınız için muhakkak bir şeylerden vazgeçmek zorunda kaldınız. Çok para kazanmak için belki sağlığınızı kaybettiniz. İyi bir kariyer için belki dostlarınızdan vazgeçtiniz. Ne olursa olsun, evrenin gözü kulağı her zaman üzerinizde. Ve size hep şu soruyu soruyor olacak: bu kazandıkların için, bunları kaybetmeye değer miydi? Cevabını yalnızca siz bilebilirsiniz. Bu yüzden; yaşam neleri kazandığınızla değil, neleri kaybettiğinizle ilgilenir.

Size bir şey sormak istiyorum: Yıllar önce hayatınızda büyük anlamlar yüklemiş olduğunuz bir şey hala aynı anlamını koruyor mu? Büyük ihtimalle “hayır” diyor olacaksınız. Hayatımızın bazı dönemlerinde bazı şeylere büyük anlamlar yükleyebiliyoruz. Bu, romantik ilişki kurduğumuz bir insan, bir yatırım veya bir alışkanlık olabilir. Eğer anlam yüklemek yerine, onu anlamayı tercih etmiş olsaydık zaten bu sınavı da yaşamak zorunda kalmayacaktık. Zamanında anlamış olsaydık, o anlamı zaten yükleyemezdik…. İşte bu yüzden neye çok anlam yüklüyorsanız, onu anlamamışsınız demektir.

O kadar çok düşünüyor ve bölünüyoruz ki… Yaşadığımız birçok anın farkına bile varamıyoruz. Düşüncelerimizin çoğu ya geçmişe ya da geleceğe ait. Yıllardır süregelen kırgınlıklarımız, öfkelerimiz, beklentilerimiz, gelecek senaryolarımız… Hiçbir deneyimi, duyguyu bırakmak istemiyoruz. Her şeyi biriktiren, hantal bir koleksiyonun ağırlığını yükleniyoruz. Nitelikli düşünebilmek için kendimize alan bırakmıyoruz. Eğer bu düşünce yüklerini, onlardan gereken öğrenmeleri sağlayıp bir kenera bırakabilirsek, kendimize çok daha yaşanır alanlar açmış oluruz. İlk önce zihnimizde, sonra ruhumuzda ve daha sonra hayatımızda. İşte bu yüzden; hatırlaman gereken şeyleri hatırlayamıyorsan; bu, unutman gerekenleri hatırlıyor olmandandır.

İnsanın kimseye faydasının olmayacağını kabul etmesi lazım. Sadece kişiler isterlerse, onlara fayda sağlayabilirsiniz. En yakınlarınıza, ailenize ya da çocuğunuza bile faydanız olmayabilir. Her şeyden önce birine faydalı olmak istiyorsak, önce kendimize olmalıyız. İlk önce kendi ışığımızı yakmalıyız ki, başka insanlara da yol göstersin. Kendini gerçekleştirmemiş bir insanın ne kendine, ne de başka bir canlıya fayda sağlama imkanı yoktur. O yüzden, evrene faydalı olmak istiyorsan önce kendine faydalı olmalısın. “Biz” olmak istiyorsan, önce “Ben”e ulaşmalısın.

Hepinizin bildiği gibi zihnimiz, negatif düşünme eğilimindedir. Genelde kişisel gelişim uzmanları da sizi pozitif düşünmeye sevk eder. Aslında negatif veya pozitif düşünüyor olmanın biribirinden çok farkı yoktur. Her ikisi de sizi aynı uçurumun farklı kıyılarına taşır. Önemli ve doğru olan nötr düşünce halinde kalabilmektir. İstediğiniz bir şeyin olmasına sevinmiyor, olmamasına da üzülmüyorsanız; zihniniz ve ruh haliniz nötr yapıya kavuşmuş demektir. Eğer düşünce ve duygularınızı nötrde ya da nötre en yakın konumda tutabilirseniz; o zaman zihniniz de, evren de sizin iyiliğiniz, yani bütünlüğünüz için çalışıyor olacak. İşte bu yüzden izin verin zihniniz, sizin iyiliğiniz için çalışsın.

Zihnimiz bize bu hayatta çoğunlukla yanlış yönleri gösteriyor. Çünkü zihnimiz bizim için en doğru ve iyi olacak şeyleri bilemeyebilir. Bazen de meydan okumayı, karşı gelmeyi sevdiği için ihtiyaç duyduğumuz şeylerin tam aksi yönde bizleri yönlendirebilir. Sürekli zihnimizin yolundan gidersek engebeli ve sonuçta faydasız yolları seçmiş olabiliriz. Zihnimizin bize oynadığı oyunlar yerine özden, içimizden gelen, nötr niyetler koyabiliriz. Bir şeyin olmasını istemek yerine, kendimize ve bütüne iyi gelecek niyetlerde bulunmak daha doğru olacaktır. İşte bu yüzden “zihniniz için çaba sarf ederseniz tersi, özünüz için çaba sarf ederseniz aynısı olur.”

Şimdi, tüm benliğinizle çok istediğiniz bir şeyi düşünün. Yaşamımızda her neyi çok istiyor, ya da arzuluyorsak aslında ona hazır değilizdir ya da onu hak etmiyoruzdur. Eğer bir şeye hazırsak ve onu hakediyorsak, onu istemekten vazgeçeriz. Çünkü biz artık “o” olmuşuzdur. “O” artık oluşmuştur ve yaşamımıza dahil olmayı bekliyordur. Mutlu olmayı, iyi bir kariyere sahip olmayı, huzurlu ve sağlıklı olmayı, sadakat dolu bir yuva içinde yaşamayı çok mu istiyorsunuz? Acaba bunlara gerçekten hazır mısınız ya da bunları hak ettiğinize inanıyor musunuz? Hatırlayın, neyi çok istiyorsanız, ona hazır değilsinizdir.

Şimdi derin ve yavaş bir nefes verin. Çünkü nefesin ritmi ve bilinç seviyesi ters orantılıdır. Nefes ritminiz arttıkça bilinç seviyeniz azalmaya başlar. Nefesiniz yavaşlarsa zihniniz sakinleşir ve bilinciniz genişler. Hele ki nefes “durma” yani “geri çekilme” anına geldiğinde, en yüksek bilinç seviyesine ulaşmış olursunuz. Buna yogada “kevala kumbakha” diyoruz. Bu durumu, farkına vararak ya da farkında olmadan birçok kez yaşamışsınızdır. Kendinizi çok iyi hissettiğiniz bir anı hatırlayın. Birkaç saniye, belki de daha uzun bir süre nefesiniz geri çekilmiştir. Siz de o sırada en yüksek bilinç seviyesine ulaşmışsınızdır. İşte orası gerçek yaşamın başladığı yerdir. Bu yüzden nefes durduğunda, yaşam başlar.

Bedenimize o kadar çok anlam yüklüyor ve önem veriyoruz ki! İster istemez bu hayattaki en büyük sınavlarımızdan biri oluyor. Fizik bedenimizin sağlığını diğer bedenlerimizin belirlemiş olduğunu unutuyoruz. Fiziksel zindelik ve sağlık halinin tek önemli şey olduğunu zannediyoruz. Tıpkı yoganın içerisinde asanaların çok önemli bir yere sahip olduğunu düşünmemiz gibi. Enerji bedenimiz, zihin, akıl ve bilgelik bedenlerimiz dururken, sadece fiziksel sağlık için çabalıyor olmak gerçek hayatı anlayamamış olmak demektir. Aynı yoga öğretisini de sadece fiziksel pratik yaparak uyguladığını zanneden insanlar gibi. İşte bu yüzden şunu lütfen hatırlayın: Ne zaman insanlar gerçek bedenlerinin fizik bedenleri olmadığını anlayacaklar; yoga, o zaman başlayacak.

Günlük hayatımızın içerisinde sürekli koşturmaca halindeyiz. Bir iş biter, bir diğeri başlar. Bir hedefe ulaşırız, kendimize yeni hedefler koyarız. Sürekli değişen fikirler ve istekler, evrenle olan bağınızı koparır. Ama siz değerlerinizi korur ve yolunuzu değiştirmezseniz, evren size gelmeye başlar. Evrenle iletişim kurmak istiyorsanız, yapmanız gereken şey durmaktır. Evet durmak! Hayatın temposuna rağmen her anlamda durmak: Zihninizin, arzularınızın, düşüncelerinizin durması… Siz evrene gitmek, ona ulaşmak isterseniz, bunu başaramazsınız. İşte bu yüzden sen dur ki, evren sana gelsin…

Bir gün çok mutsuz ve karamsar hissederken, diğer bir gün enerji saçıyorsunuz. Bazen evrenin size mutsuzluk verdiğini, bazen de tam aksi olduğunu düşünüyorsunuz. Ya tüm bunları siz yaratıyorsanız? Daha önceki eylemleriniz, sözcükleriniz, düşünceleriniz ve hepsinin ötesinde tüm bunları oluşturan ya niyetlerinizse? Sihir, eylemlerinizde değil, eylemlerinizin altında yatan niyettedir. Siz evrene ne verirseniz, o çoğalarak size gelir. İşte bu yüzden mutluluk da, mutsuzluk da size değil sizden gelir.

Aşk, evlilik, kariyer, başarı, sağlık… Bir şeyin oluşabilmesi için doğru zamana ihtiyacı vardır. Bizler gereken temel çabayı sarfettikten sonra doğru olan o zamanın gelmesini bekleriz. Bir şeyin oluşumu için eğer gerekenden fazla çaba sarfedersek, bilin ki o oluşum evrensel değil, egosal olacaktır. O da, eğer oluşursa… Yüksek ya da ateşli çaba sadece ve sadece bir şeylerin dönüşmesi için kullanılır. Kendimiz, davranışlarımız, düncelerimiz, alışkanlıklarımız, korkularımız ve daha birçok konu… Bunların dönüşmesini istiyorsak çok çaba sarf etmeliyiz. Fakat bir şeylerin oluşmasını istiyorsak gereken çabayı sarf edip kenara çekiliyor olmak en doğrusu. İşte bu yüzden oluşum için minimum, dönüşüm için maksimum çaba gerekir.

Gülün tomurcuk halini düşünün. Sert, güçlü ve çabayla dolu… Konsantrasyon da içinde yoğun bir çaba barındırır. Meditasyon ise içinde hiçbir çaba barındırmaz. Tomurcuk açtığında çaba geçmişte kalır ve çiçek özgür bir yaşamla buluşur. Yani konsantrasyonun çabasız hale gelmesiyle meditasyon başlar. “Samadhi” üst bilinç ise, meditasyonun engellenemez şekilde ilerlemesidir. Zaman ve mekan kavramları geri çekilir. Yaşam tüm yapraklarını açar. Doğanın kendisi olmuş, zamana ve mekana meydan okuyan, her anı kavrayan bir bilinç doğar. İşte bu yüzden konsantrasyon yaşamı tanıma, meditasyon yaşamı anlama, samadhi ise yaşamın kendisi olmaktır.

Zihninizin herhangi bir şey istemediği bir zamanı hatırlıyor musunuz? Neden hem ister hem de istediğine ulaşınca tatmin olmaz? Çünkü zihin doyumsuzdur ve temelinde ego vardır. Ego ise her zaman daha iyisinin olabileceğini düşünür. Bu yüzden sonsuz bir tatminsizlik döngüsü sunar. Gerçek olanlarla değil, değişken olanlarla uğraşmamızı ister. Ruhumuz farklıdır. İsteklerle değil, ihtiyaçlarla ilgilenir. Mesela mutlu bir yuva isterken, ruhumun ihtiyacı yalnızlık ise, bu yalnızlığı yaşamak durumunda kalırım. Çok konuşan zihninize değil, sessizce sizinle konuşan ruhunuza kulak verin. İşte bu yüzden “Zihin ister, ruh ihtiyaç duyar.”

Birçok insan gelecek kaygısı taşır. Bazılarının ise ölüm sonrası kaygıları vardır. İkisinin de altında yatan şey; kişinin kendine karşı duyduğu korku ve bilinmezlik halidir. İnsan şu anını o kadar vahşi ve hırçın yaşıyor ki, gelecek ve ölüm sonrasının da böyle olacağını düşünüyor. Kısaca bir düşünün. Diyelim ki geleceği veya varoluşu istediğiniz gibi siz şekillendirdiniz. İçinizde bu hırçın, negatif, kin dolu duygular varken geleceğin iyi olmasını düşünebilir misiniz? Tabi ki hayır. Ne zaman siz kendinizi arındırıp, saf, temiz ve nötr hale getireceksiniz, o zaman geleceğe ilişkin korku duymayacaksınız. İşte bu yüzden şunu lütfen hatırlayın: Evrenden ve başına gelebileceklerden korkmanın sebebi, kendinden korkuyor olmandır. Ne zaman kendinden korkmayacaksın, o zaman evrenden de korkmayacaksın.

İnsanlar değişim ile gelişimi birbirine karıştırabiliyorlar. Bu yüzden de zaman içerisinde çok değiştiğini hatta bambaşka bir insan olduğunu zannedebiliyorlar. Fakat insan değişebilen bir canlı değildir. İnsan sadece bu hayatta gelişim gösterebilir. “Mesela siz bir elma olarak bu dünyaya geldiyseniz, armut olmayı çok istiyor olabilirsiniz fakat ne yaparsanız yapın armut taklidi dahil, bir armut olamayacaksınız. En iyi ihtimalle olduğunuzu, benzediğinizi zannedip kendinizi kandıracaksınız. Önemli olan şey mevcut formumuzun en uygun halini bulabilmek. Nasıl bir elma olarak bu dünyadan gideceksiniz, bu size bağlı. Dalında bir elma mı, çürümüş bir elma mı, yere düşmüş ve yenmiş bir elma mı... Ama hatırlayın elma geldiğiniz bu dünyadan asla armut olarak gidemezsiniz”. İşte bu yüzden, “İnsan değişebilen bir varlık değil, gelişebilen bir varlıktır”.

Yaşamdaki en doğru ve gerçek an, şimdiki zamandır. Geçmişe ve geleceğe takılıp duran kalp ve zihin, doğru kararlar almakta zorlanır. Çoğu kararımızı alırken geçmişteki deneyimlerimize ve öğrendiklerimize bakıyoruz. Ya da gelecekteki beklentilerimize ve tahminlerimize bakıyoruz. Olayları ve süreçleri kendi gerçeklikliklerinde değil, bildiğimiz ve alıştığımız öğrenmelerle değerlendiriyoruz. Bu yüzden de çoğunlukla yanlış kararlar almak bir sürpriz değil. Duruma, zamana ve kişiye özgü davranışlar geliştirebilen kalp, güçlü kalptir. Yani "Geçmişten referansla ve gelecekten ümitle yaşamayan kalp, güçlü kalptir."

Birçok şeyi anlamakta zorluk çekiyoruz. Bazen sevgiyi anlayamıyoruz ve daha farklı yorumlamak zorunda kalıyoruz. Muhakkak bir çıkarı vardır diyoruz. Bazen de iyi niyeti algılayamıyoruz ve karşımızdakini saf olma ile suçlayabiliyoruz. Tıpkı duyularımızın dünyanın döndüğünü algılayamaması gibi. Duyularımız bize güneşin döndüğünü ya da yer değiştirdiğini söylüyor. Oysaki etrafında dönen dünya iken aksini algılıyoruz. Ya da gözlerimiz dağın yamacında tren raylarının birleştiğini görüyor. Daha uzağı göremediği için bir sonuca varmak zorunda, en iyisi rayları birleştireyim diyor. İnsan gerçekliği anlamak için algılarıyla yetinmemeli. Çünkü, insan zihni, algılayamadığı bilgiyi çarpıtır.

Birçok öğreti “ne söylediğinize dikkat edin, gerçek olur” der. Hepimiz evrende sesin ve frekansın ne kadar önemli olduğunu biliyoruz. Hatta bazı öğretilerde evrenin sesten ve boşluktan oluştuğu anlatılır. Sık sık, önemli ya da önemsiz dileklerimizi sözcüklere dökeriz. Fakat sözcüklerinizden daha güçlü olan bir şey var. O da, sözcüklerin altında yatan niyetlerinizdir. Ne söylediğinizdense, hangi amaçla söylediğiniz daha önemlidir. Altında evrensel niyetler barındırmıyorsa birçok dileğiniz gerçeğe dönüşmeyebilir. Çünkü “evren sizin sözcüklerinizi değil, niyetlerinizi algılar.”

İş ve özel yaşamlarımızda sürekli ileriye gitmeye çalışırız. Kendimize ulaşmak için birçok yol deneriz. Yanlış yolda olduğumuzu ise o yolun sonunda anlarız. Çünkü evrende kendinize ulaşabilmeniz için gidebileceğiniz hiçbir yol yoktur. Kendinize ulaşmak için, şu ana kadar gittiğiniz tüm o yollardan geri dönmeniz gerekir. Bugüne kadar onlarca yoldan geçtik ve bu yolların üzerindeki, evrenin bize sunduğu armağanları göremedik. Görsek bile az bulduk ya da beğenmedik. Yaşamın bizlere şu ana kadar sunmuş olduğu tüm o armağan ve bilgileri gittiğimiz yollardan geri çekilerek toplamadığımız sürece; gideceğimiz hiçbir yol doğru yol olmayacaktır. İşte bu yüzden yoga; ilerleme yolu değil, geri çekilme yoludur.

Her insanın kendine sorduğu önemli sorulardan biridir “ben kimim”? Sizce siz kimsiniz? Size kim olduğunuzu söylecek olan kim? Bu sorunun cevabı için kullanacağınız bütün sıfatlar sadece yalanlarınızı destekleyecektir. Bir gün gerçekten kim olduğunuzu anlamak istiyorsanız, öncelikle biri olabilme istek ve ihtiyacından vazgeçiyor olmanız lazım. Sizi tanımlayabilecek tüm sıfatları yok edebiliyor olmanız lazım. Belki o zaman ortaya gerçek benliğiniz çıkabilir. İşte bu yüzden; “ne zaman kendimden vazgeçeceğim, o zaman kendimi var edeceğim.”