Şu ana kadar, bu hayatta birçok şey kazanmış olabilirsiniz. Para, kariyer, saygınlık, belki de şöhret… Kazandıklarınız için muhakkak bir şeylerden vazgeçmek zorunda kaldınız. Çok para kazanmak için belki sağlığınızı kaybettiniz. İyi bir kariyer için belki dostlarınızdan vazgeçtiniz. Ne olursa olsun, evrenin gözü kulağı her zaman üzerinizde. Ve size hep şu soruyu soruyor olacak: bu kazandıkların için, bunları kaybetmeye değer miydi? Cevabını yalnızca siz bilebilirsiniz. Bu yüzden; yaşam neleri kazandığınızla değil, neleri kaybettiğinizle ilgilenir.

Size bir şey sormak istiyorum: Yıllar önce hayatınızda büyük anlamlar yüklemiş olduğunuz bir şey hala aynı anlamını koruyor mu? Büyük ihtimalle “hayır” diyor olacaksınız. Hayatımızın bazı dönemlerinde bazı şeylere büyük anlamlar yükleyebiliyoruz. Bu, romantik ilişki kurduğumuz bir insan, bir yatırım veya bir alışkanlık olabilir. Eğer anlam yüklemek yerine, onu anlamayı tercih etmiş olsaydık zaten bu sınavı da yaşamak zorunda kalmayacaktık. Zamanında anlamış olsaydık, o anlamı zaten yükleyemezdik…. İşte bu yüzden neye çok anlam yüklüyorsanız, onu anlamamışsınız demektir.

O kadar çok düşünüyor ve bölünüyoruz ki… Yaşadığımız birçok anın farkına bile varamıyoruz. Düşüncelerimizin çoğu ya geçmişe ya da geleceğe ait. Yıllardır süregelen kırgınlıklarımız, öfkelerimiz, beklentilerimiz, gelecek senaryolarımız… Hiçbir deneyimi, duyguyu bırakmak istemiyoruz. Her şeyi biriktiren, hantal bir koleksiyonun ağırlığını yükleniyoruz. Nitelikli düşünebilmek için kendimize alan bırakmıyoruz. Eğer bu düşünce yüklerini, onlardan gereken öğrenmeleri sağlayıp bir kenera bırakabilirsek, kendimize çok daha yaşanır alanlar açmış oluruz. İlk önce zihnimizde, sonra ruhumuzda ve daha sonra hayatımızda. İşte bu yüzden; hatırlaman gereken şeyleri hatırlayamıyorsan; bu, unutman gerekenleri hatırlıyor olmandandır.

İnsanın kimseye faydasının olmayacağını kabul etmesi lazım. Sadece kişiler isterlerse, onlara fayda sağlayabilirsiniz. En yakınlarınıza, ailenize ya da çocuğunuza bile faydanız olmayabilir. Her şeyden önce birine faydalı olmak istiyorsak, önce kendimize olmalıyız. İlk önce kendi ışığımızı yakmalıyız ki, başka insanlara da yol göstersin. Kendini gerçekleştirmemiş bir insanın ne kendine, ne de başka bir canlıya fayda sağlama imkanı yoktur. O yüzden, evrene faydalı olmak istiyorsan önce kendine faydalı olmalısın. “Biz” olmak istiyorsan, önce “Ben”e ulaşmalısın.

Hepinizin bildiği gibi zihnimiz, negatif düşünme eğilimindedir. Genelde kişisel gelişim uzmanları da sizi pozitif düşünmeye sevk eder. Aslında negatif veya pozitif düşünüyor olmanın biribirinden çok farkı yoktur. Her ikisi de sizi aynı uçurumun farklı kıyılarına taşır. Önemli ve doğru olan nötr düşünce halinde kalabilmektir. İstediğiniz bir şeyin olmasına sevinmiyor, olmamasına da üzülmüyorsanız; zihniniz ve ruh haliniz nötr yapıya kavuşmuş demektir. Eğer düşünce ve duygularınızı nötrde ya da nötre en yakın konumda tutabilirseniz; o zaman zihniniz de, evren de sizin iyiliğiniz, yani bütünlüğünüz için çalışıyor olacak. İşte bu yüzden izin verin zihniniz, sizin iyiliğiniz için çalışsın.

Zihnimiz bize bu hayatta çoğunlukla yanlış yönleri gösteriyor. Çünkü zihnimiz bizim için en doğru ve iyi olacak şeyleri bilemeyebilir. Bazen de meydan okumayı, karşı gelmeyi sevdiği için ihtiyaç duyduğumuz şeylerin tam aksi yönde bizleri yönlendirebilir. Sürekli zihnimizin yolundan gidersek engebeli ve sonuçta faydasız yolları seçmiş olabiliriz. Zihnimizin bize oynadığı oyunlar yerine özden, içimizden gelen, nötr niyetler koyabiliriz. Bir şeyin olmasını istemek yerine, kendimize ve bütüne iyi gelecek niyetlerde bulunmak daha doğru olacaktır. İşte bu yüzden “zihniniz için çaba sarf ederseniz tersi, özünüz için çaba sarf ederseniz aynısı olur.”